Doktor praw, bibliofil i kolekcjoner, właściciel Baranowa i Mroczenia.
Urodził się 31 maja 1796 roku w Mroczeniu (k.Kępna). Był synem Xawerego i Marianny z Karśnickich, wnukiem Józefa Wężyka, tytułującego się stolnikiem wieluńskim. Po śmierci ojca zajął się zarządem dóbr rodzinnych. W latach 1817-1823 miał podobno studiować prawo i historię na uniwersytecie we Wrocławiu, Lipsku oraz w Warszawie.
W 1834 r. poślubił Katarzynę z Lipskich, córkę Michała i Józefy z Zarębów. Z małżeństwa tego urodziło się siedmioro dzieci: Rajmund Michał, Wenefrida Elżbieta, Edward Józef, Julian, Albertyna Anastazja, Helena Felicja, Wacław Włodzimierz.
Interesował się historią i naukami prawnymi, czas spędzał na zajęciach gospodarskich, rozjazdach, zebraniach towarzyskich. Był członkiem towarzystw naukowych polskich i zagranicznych. Od 1857 roku był członkiem Wydziału Nauk Historycznych i Moralnych Towarzystwa Przyjaciół Nauk Poznańskiego. Kolekcjonował wszelkiego rodzaju "starożytności" i okazy archeologiczne, monety i medale, ale przede wszystkim książki, których był wielkim miłośnikiem.
W latach 1840-1850 wybudował w Mroczeniu późnoklasycystyczny pałac, w którym stworzył okazałą bibliotekę, liczącą ponad 10 tys. tomów.
Piastował wiele funkcji. Był długoletnim radcą Poznańskiego Ziemstwa Kredytowego, posłem na sejmy w Poznaniu i Berlinie. Był zastępcą Piotra Szembeka w Lidze Polskiej w latach 1848-50.
Wśród miejscowej ludności prowadził ożywioną działalność oświatową, wygłaszał pogadanki, organizował wycieczki dla członków Ligi w Kępnie, festyny ludowe pod hasłem: "Zgoda buduje - niezgoda rujnuje" - celem prowadzenia organicznej walki z zaborcą. Był osobą powszechnie szanowaną we wszystkich środowiskach. Jemu to w dowód wysokiego szacunku dedykował swoją "Kronikę Baranowską" X.P. Wł. Fabisz - proboszcz z Baranowa w 1854 roku. O jego zasługach i pięknych zbiorach na łamach prasy regionalnej-Południowa Wielkopolska - wypowiadał się inny regionalny publicysta Franciszek Kirło-Nowaczyk w artykule "Piękne hobby i smutny epilog". O zbiorach wspomina również w swoim opracowaniu redaktor Mieczysław Depczyński w 1965 roku, które zostały sprzedane w okresie pierwszych lat bieżącego stulecia. Zmarł na "swojej ukochanej ziemi, jak się zawsze wyrażał dnia 10 sierpnia 1863 roku i jest pochowany przy kościele parafialnym w Baranowie.
Zgromadził około 10 tys. woluminów książek, pierwodruków, inkunabułów i rękopisów oraz liczne zabytki archeologiczne i numizmatyczne. Pod względem ilości zgromadzonych książek oraz ich zróżnicowania tematycznego był to jeden z najwspanialszych XIX-wiecznych księgozbiorów ziemiańskich w Wielkopolsce. Ta niezwykła kolekcja ksiąg głównie z dziedziny historii i prawa, starodruków oraz czasopism określana jest mianem "księgozbioru mroczeńskiego".
Tworzenie własnego księgozbioru młody bibliofil rozpoczął zapewne na przełomie drugiej i trzeciej dekady XIX wieku, w okresie rosnącego zainteresowania polską książką, wywołanego z powstającymi wówczas pracami z zakresu bibliologii i bibliografii, zwłaszcza wydaną w 1814 r. Historią literatury polskiej Feliksa Bentkowskiego.
Księgozbiór nie stanowił zbioru przypadkowo dobranych tytułów, był plonem wieloletnich prowadzonych poszukiwań. Ze względu na zainteresowania właściciela przeważały książki z zakresu historii i nauk prawnych. Ważne miejsce zajmowały pamiętniki, drukowane zbiory źródeł historycznych, a także opracowania dotyczące historii literatury polskiej. Jak w każdej bibliotece dworskiej, nie brakowało dzieł o treści religijnej, zbiorów kazań, słowników oraz prac z zakresu rolnictwa, prowadzenia gospodarstwa i doskonalenia gospodarki rolnej.
O tym, że książki ze zbiorów PBW pochodzą z kolekcji Feliksa Wężyka świadczą jego własnoręczne wpisy oraz charakterystyczna szata zewnętrzna. Książki trafiające do mroczeńskiej kolekcji otrzymywały zazwyczaj efektowne oprawy w kilku wariantach i kolorach oraz oznakowania wskazujące na właściciela. Część książek posiada odręczny podpis Feliksa Wężyka umieszczony najczęściej na karcie tytułowej, a także różne informacje dodatkowe m.in. wpis o przynależności do księgozbioru mroczeńskiego ("Księgozbiór Mroczeński", "Mroczeń", "Każdy tom należy do zbioru mroczeńskiego"), data zakupu, informacja o sposobie i źródle nabycia, a także notatki dokonywane zapewne podczas lektury przez bibliofila (liczne podkreślenia, uwagi, komentarze, dezyderaty). Wężyk sporządzał także odręcznie brakujące strony tytułowe, a księgi starał się bronić przed kradzieżą następującymi wpisami: "Broń Panie Boże tej książki ukraść, bo sto batów..." (Starodr. 11), "Kto tę xiążkę ukradnye to mu ręka upadnie która schowo pofutro..." (Starodr. 51).
Po wielu perypetiach zbiór ten trafił do Łodzi, gdzie został rozprzedany niemal za bezcen pod koniec 1922 r. w oddziale Domu Handlowo-Komisowego "Amerpol". Do dziś rozproszone tomy mroczeńskie przetrwały w zbiorach wielu instytucji i placówek naukowych, a także w kolekcjach osób prywatnych.
Obecnie wraz ze starymi drukami w księgozbiorze Pedagogicznej Biblioteki Wojewódzkiej w Łodzi znajduje się około 200 woluminów z XIX i początków XX wieku, które kiedyś były częścią kolekcji mroczeńskiej. Dzieła te dotyczą głównie nauk historycznych i prawa. Najstarszy, wspominany już Starodr. 59 pochodzi z 1519 roku, a odręczna notatka kolekcjonera wskazuje, że w zbiorach mroczeńskich znalazł się w 1807 roku.
W 2005 r., kiedy PBW w Łodzi obchodziła 80-lecie istnienia, egzemplarze wywodzące się z księgozbioru mroczeńskiego otrzymały okolicznościowy ekslibris.
Kolekcja starodruków PBW w Łodzi oraz inne pozycje wywodzące się księgozbioru mroczeńskiego stanowią doskonałą wizytówkę europejskiej i polskiej sztuki drukarskiej z okresu pomiędzy XVI a XX wiekiem. O ich wartości świadczą nie tylko oryginalne teksty, piękne oprawy, ale także liczne ślady proweniencji, odręczne zapiski i marginalia, które mogą stanowić ciekawe źródła do badań.
Załączniki:
